چگونه می توان در ابتدای بزرگسالی در موش ها ، درد گرسنگی را به عقب برگرداند

حلقه عصبی مسئول تأخیر در ظاهر بلوغ در موشهای بعید در یک مطالعه توسط دانشمندان علوم اعصاب در Rukin کشف شد. انتظار می رود همین دایره نیز نقش مشابهی در انسان داشته باشد.

این مطالعه در مجله منتشر شد سلولهای عصبیبشر

حضور فرزندان خواسته های زیادی را برای ،داران زن قرار می دهد و به آنها نیاز به غذای کافی دارند تا بتوانند آنها را تحمل کنند. یک مک،سم طبیعی وجود دارد که حاملگی را در مواقع کمبود مواد غذایی کاهش می دهد – آغاز بلوغ در ،ن جوان ناخواسته به تأخیر می افتد. جالب اینجاست که اثر متضاد ممکن است در ،ن در جهان توسعه یافته امروز در کار باشد.

کازوناری میامیچی از مرکز رایکن برای پویایی سیستم های بیولوژیکی (BDR) یادداشت می کند: “،ن امروز در اوایل نسل های قبلی بلوغ را تجربه می کنند.” “این به احتمال زیاد تحت تأثیر افزایش غذاهای بافیت بالا قرار می گیرد.”

در مقابل ، سوء تغذیه یا از دست دادن اشتها می تواند سن بلوغ دختران را تحت فشار قرار دهد. اما مک،سمی که زمان بزرگسالی را بر اساس در دسترس بودن غذا تعیین می کند ، قبلاً درک نشده بود.

اکنون ، Miyamichi و Teppei Goto ، و همچنین از BDR و همکاران آنها در موش های زن را کشف کنید که احساس گرسنگی را با تأخیر در ابتدای بلوغ پیوند می دهند.

آنها دریافتند که در موشهایی که آنها را در نزدیکی بزرگسالی تغذیه می کنند ، نورونهای موجود در هیپوتالاموس که دو پروتئین Kissibitin-A تولید می کنند ، نقش تعیین کننده ای در تنظیم هورمون های تولید مثل را بازی می کند و یک فعالیت پر جنب و جوش است که در آن صدها از آنها به طور همزمان ، تلخ و مکرر شلیک می شوند. این فعالیت ضرب و شتم بیشتر شده است و پس از رسیدن موش به بلوغ.

اما در موش های ناراحت کننده ، نورون های موجود در هسته کمان – مرکزی در زیر هیپوتالاموس که گرسنگی را ثبت می کند – به فرکانس فعالیت پالس افزایش یافت و به طور موثری ترمزها را در ابتدای بلوغ اعمال کرد.

در ابتدا ، میامیچی معتقد بود که هورمون ها ممکن است به ،وان جدایی بین سوء تغذیه و فعالیت نورون کیسپپتین عمل کنند. اما پاسخ برای آن بسیار سریع بود.

Mamici می گوید: “تعجب بزرگ این بود که کشف کنیم که به محض اینکه غذا در دسترس است ، فعالیت ضرب و شتم Kisspeptin به سرعت بهبود یافت – فقط با چند ساعت.”

این نتیجه تیم خود را وادار کرد تا مسیرهای عصبی را که به سرعت در سنجش گرسنگی و سیری شرکت می کنند ، در نظر بگیرند.

همانطور که میامیچی معتقد است ، مک،سم مشابه نیز در افراد کار خواهد کرد.

وی می گوید: “با توجه به ماهیت بسیار حفظ شده نورونهایی که پروتئین و کیسپپتین را در هسته کمان انسان بیان می کنند ، هیچ دلیلی وجود ندارد که شک کنیم مک،سم های مشابه در انسان کار می کنند.”

در مورد Mamici ، این مطالعه فقط یک آغاز است. وی می گوید: “من فکر می کنم در دوره وقایع تا بزرگسالی یک پنجره توسعه که هنوز هم در علوم اعصاب ناپایدار است ، که به طور سنتی روی مغز بزرگسالان متمرکز شده است ، چیزهای زیادی برای تشخیص وجود دارد.”